ÖZ-le

 

Git-mek..

Kalmaktan zor mu?

Katran karası bir ÖZ-lemek varken serde,

Öz-leyen mi daha haklı?

Öz-lenen mi?

Kimin haberi var uçan öteye uçan kuşlardan?

Bir nefes uzaklıktır sevene gurbet,

Bir gurbet bir ömür tutsaklık...

Sesler gelir derinlerden hiç duyulmayan

Gidenlerin gürültüsü kalanların kalp ağrısı

Vurur gecelere tokmak tokmak

Sıvar gökyüzünü gündüz vakti

Vakt-i selâ gibi..

Yazmaz olur eller görmez olur gözler

Lâkin;

Sevmez olmaz kalpler

Durur ıssız bir köşede sessiz

Çıkacağı anı bekler haince

En apansız en olmaksız anda

Öz-ledim dersin de...

Dilin bile varmaz söylemeye

Yakar kavurur kıvrılırsın içine

Dumanı tütmez bir sevda 

Yanar durur yüreğinde

Sen görmezsin ben görmem el görmez 

İzsiz bir mermi gibi saplanır yüreğine

El değmemiş bir sabah

El değmemiş bir geceye kavuşur

Söz değmemiş dillenmemiş bir şarkı

Çalar durur bedeninde

Sus!

Susmaz.. Dinlemesen de döner durur eski bir plak

Masumiyet şafağında bir hain bir pusu

Gün doğmadık dertleri var insanların 

Hayat bir kurt sen bir kuzu.

Ayrı-lık yok

Tek bir kalp içinde iki yürek çarpar.

Sev-gi öz-dendir

Öz-lemek sevgiden...

Bir gün bir kuş uçar denize doğru

kendinin bile bilmediği bir diyara konar

Bir bakar ki o diyar 

İlk uçtuğu yerdir.

Herşey Öz-üne döner...

Gitti sanılan bile aslında

Gitmez

Aslına döner. 

Ezginin Günlüğü Düşler Sokağı