Değdi...

"Gözlerin gözlerime değince
Felaketim olurdu, ağlardım"

Hiç böyle değmemişti !
Yağmur kaçağı bir akşam..
Kendiliğinden,
Olması gereken zamanda, olması gereken gibi..

Zaman ve mekandan bağımsız, en hesapsız. 

Bundan sonra ne söylenir ?

Ne yapmak gerekir ?

Ya da ne yapmamak ?

Unutulmazmış hani, merdivenden inmek-çıkmak.

Acemisi de olunmazmış meğer sevdanın,

İnsan yürek çarpınca anlarmış.

İçtenlik mi? dıştanlık mı ? bilmem..

Gönül terazisi hep doğru tartarmış.

Bir rüzgar esse de duysam ol nefesi boğaziçinde..

Alsam yüzünü avuçlarıma,

Isınsa güneş giderayak,

Düşsem peşine gün batmadan yetişsem.

Ses yetmez oldu avutmaya,

Göz değsin isterim göze, 

Söz değsin dilerim söze..

Dil şâd olacak diye..

Mevsim yazmış, geceymiş, güzelmiş, severmiş-sevmezmiş..

Ne gam !

Değmiş herşeye..

Değermiş...

İnsan sevdi mi böyle severmiş...

Okuyan: Müzeyyen Senar
Beste: Avni Anıl
Güfte: Turgut Yarkent
Makam: Hicaz