Biliyorum..
Dünyada senden ve benden önemli çok şey var..
Kaç el uzanıyor boşluğa, ve tutamıyor annesinin saçlarını rüyasında bile..
Kaç yürek çarpıyor bir sınırdan geçerken yeni bir hayata, patlak bir botun içinde ya da ya da bir havasız konteynerin..
Kaç çocuk öldü bugün açlıktan?
Ya susuzluktan ölen babalar elinde boş bir bidonla...
Oyun bu kadar sertken ve adil değilken dünya..
Biz demek.. biraz utandırıyor elbet..
Yalnızmışız gibi yapalım bu dünyada, bir kaç dakika...
Hayatta kalmak için sadece birbirimize muhtaçmışız gibi..
Kimse yokmuş gibi bizden başka acı çeken..
Feryad eden, ağlayan, ölmek üzere olan birileri yokmuş gibi..
Özgürlük bizmişiz gibi yapalım gözlerimizi kapatıp,
Bir elimizde kitap bir elimizde meşale sahte bir bakış atalım dünyaya..
Özgürlük bizmişiz gibi yapalım..
Yarım kalan bir gülüş gibi dudaklarımızda...
Gerimizde kimseyi bırakmamışız gibi..
Kuşlar gibi, kediler gibi aptal böcekler gibi...
Herşeyi unutalım bir kaç dakika...
Bizi sevelim...
Dünya kanlı uykusunda uyurken..
Bir kişinin sadece bir kişinin bütün dünyayı kurtarabileceği bir yere gidelim...
Ve o kişi biz olalım...
Çöllerdeki kum tanesi kadar adil olalım sayarken ölen çocukları,
Renklerine bakmadan dalgalanan bayrakların gölgesinde..
Kaybetmeyelim oyunu en baştan..
Biliyorum
Dünyada bizden önemli çok şey var..
Şu dağ şu gök şu kuş şu deniz şu rüzgarda sallanan yaprak
Bir daha göremeyeceği diyarlara son kez el sallayan şu eller...
Dünyaya yaşamak için gelenlerin öldüğü bu dünyada
Bir papatyanın gölgesi olalım üstlerine,
Sırf bir gün daha fazla yaşatabilmek için,
Sırf biraz daha insan olabilmek için,
Sırf biraz daha sıkıca tutabilmek için kardeşinin elini
Sırf bir küçük tebessüm için...
Ölebilmeyi göze almış hangi insandan daha cesuruz.
Biliyorum
Dünyada bizden önemli çok şey var...
O yüzden...
Biraz daha sevelim birbirimizi...
Ellerimiz değmese de birbirine..
Biraz daha gülelim...
Bütün ağlayanlar için..
Ve unutma sevgilim !
Yeryüzünde bütün bayrakların gölgesi aynıdır,
Tıpkı bir papatyanın gölgesi gibi.
