Menzil ıraktır varılmaz yollar
Ayrılık oduna düşmüş de harlar
Ne kadar ağlasan yarin ne anlar
Seven sevdiğiyle kalır böyleyin.
Zülfünün teline yazılmış ferman
Nasıl haber etsem kimlere sorsam
Kalmadı bilirim kalbimde derman
Seven gözüyle görmez böyleyin.
Gün güneş açmaz yâre varılmaz
Dertlinin halinden gülen anlamaz
Varıp da yanına gitsem ağlamaz
Âşık kavuşmaz ağlar böyleyin.
Aşılmaz dağlar var arada göller
Nasıl unutulur bilmem o gözler
Yarini sevenin yolunu gözler
Akar damla damla güler böyleyin.
Bir buluta binsem yarime gitsem
Düşsem perçemine yüzüne değsem
Oradan torpağa düşüp öyle yeşersem
Basıp üzerime geçer böyleyin.
Seven vazgeçmez hiç sevdiğinden
Derdi zevk edip geçer kendinden
Düşülmez kedere yarin elinden
Gelince hatrına gülüp böyleyin.
Muradi der; âşık şikayet etmez
Ah u zâr edip ellere göçmez
Seven sevdiğinden gayrı vazgeçmez
Yarin destanını yazar böyleyin...
GÜFTE: BERRAN YALÇIN BESTE: ZİYA TAŞKENT MAKAM: NİHAVEND Yollar uzak yollar geçit vermiyor İstesen de, gelemezsin bilirim Çâresi yok, ne söylesem, ne yapsam Gözlerinin, hasretinde ölürüm * Kimse bilmez, içimdeki özlemi Sensiz geçti, hayâtımın baharı Kurşun değse, etkilemez kalbimi Gözlerinin, hasretinde ölürüm * Aylar geçti, yıllar geçti, nerdesin? Kavuşmaya kalmadı mı hevesin Ne ellerin, ne saçların, ne sesin Gözlerinin, hasretinde ölürüm
