İptila !

Seni düşünmediğim yalan 
kanımda dolaşıyorsun
benden uzaklaştıkça 
daha da yaklaşıyorsun
ve şimdi
uzak bir gökyüzünde
şarkılar söylerek 
ve adını anarak 
küfür savuruyorum
yapraklar çarpıyor birbirine
fısıldıyorlar.
seni düşünmediğim yalan 
kanımda dolaşıyorsun
benden uzaklaştıkça 
daha da acıtıyorsun..
Hani kır çiçekleri açar sonbahar
göz açıp kapayıncaya kadar
solar ellerinden düşer
işte o kadar gördüğüm gözlerin var..
Seni düşünmediğim yalan 
kanımda dolaşıyorsun
benden uzaklaştıkça 
daha da dokunuyorsun.
Rüzgar gibi görünmez sevda
vurur yüzüne esaretimi
savurur sonbahar yapraklarını
gör beni diye..
dönüp arkana bakmazsın bile.
Seni düşünmediğim yalan 
kanımda dolaşıyorsun
benden uzaklaştıkça 
daha da ağrıtıyorsun.
Şimdi sigara dumanı ellerin
bak uzaklaştı ama kokun üzerimde
sinmiş gökyüzüne şehrin
sen gibi bakıyor gökyüzü bile..
Seni düşünmediğim yalan 
kanımda dolaşıyorsun
benden uzaklaştıkça 
daha da sarmalıyorsun.
Gündüz düşleri gibi gülüşün
gelip geçiyor gözlerimden
sahibi olmadığımız gülüşler
sevmiyorsun bilirim
çatıya dayalı merdiven gibi 
kayar düşer şimdi.
Seni düşünmediğim yalan 
kanımda dolaşıyorsun
benden uzaklaştıkça 
daha uzaklaşıyorsun.
Gece gülüşlerin var sessiz resimlerinde
haydi tut ellerimi 
ya da bırak 
gidelim 
kimse ellerini kirleten 
ya da gülüşlerinin sahibi kimse,
parti bitti 
dağılsın dünya...
Seni düşünmediğim yalan 
kanımda dolaşıyorsun
benden uzaklaştıkça 
daha da yaklaşıyorsun.